31.03-06.04.2025

 

Po poprzednim piątku, w którym listy odtwarzania aż uginały się od ciężaru nowych wydawnictw przyszedł czas na piątek znacznie spokojniejszy. I chyba dobrze, bo w końcu miałem możliwość poświęcić więcej czasu zeszłotygodniowym premierom. Nie oznacza to, że na dzisiejszej playliście nie ma żadnych nowości. Otóż są a jedna z nich tę plejką naprawdę zdominowała. Która? Zaraz się przekonacie.

Skoro już zacząłem temat, to odkryję karty. W poniedziałek, 31 marca światło dzienne ujrzał Monolith, drugi album krakowskiego Węża. Data nieprzypadkowa, bo dzień po koncercie, jaki to instrumentalne trio zagrało pełniąc role supoorta przed Weedcraftem i TONią. W mojej relacji z tego gigu dużo miejsca poświęciłlem tej płycie, zwłaszcza, że cała setlista była o nią oparta. Podtrzymuję więc swoje zdanie i uważam, że jest to bardzo ambitne, wciągająca na dłużej połączenie stoner i progressive rocka idealne do wieczornych seansów muzycznych. Utwory są długie i rozbudowane, hipnotyzujące swoimi transowymi tempami jednakże w żadnym momencie nie zaczynają się dłużyć. Na dzisiejszej playliście znajdziecie aż 4 numety z tej płyty, co sprawia, że Monolith jest najliczniej reprezentowanym albumem ze wszystkich, których w ostatnim tygodniu słuchałem.

Jeżeli chodzi natomiast o zespół, to najczęściej słuchałem amerykańskiego Judicatora. Złożyły się na to dwie płyty - klasyk US power metalu At the Expanse of Humanity z łamiącą serce i zmuszającą do refleksji historią oraz najświeższy, wydany właśnie w ten "pełen premier piątek" Concord. Przez te 10 lat, które dzielą od siebie obie wymienione płyty muzyka zespołu ewoluowała od bardzo |blindguardianowego" powera w stronę bardziej zróżnicowanego, wzbogaconego brzmieniem saksofonu prog metalu. Na nowym wydawnictwie mam wrażenie udało się bardzo dobrze połączyć ze sobą oba elementy, wydając w konsekwencji płytę zarówno dynamiczną jak i intrygującą, przy której można wyśpiewywać refereny z uniesioną dumnie głową jak i z detektywistycznym zacięciem wyszukiwać kolejne muzyczne smaczki. W zawartych na niej melodiach jest coś, co sprawia, że nie sposób przestać o nich myśleć. A to jest chyba najlepszą laurką, jaką można wystawić albumowi muzycznemu. Naprawdę, po tych nieco ponad 4 miesiącach roku czuję, że mamy tu mocnego kandydata do tytułu power metalowej płyty roku. Gratulacje Judicator!

Kolejnym bardzo często słuchanym przeze mnie zespołem jest niemieckie trio Daevar, grające jak sami mówią, doom-grunge. Jest to chyba jedyna wariacja, w której mogę oszaleć na punkcie czegokolwiek związanego z grungem ale przy tak magicznej i tajemniczej muzyce po prostu nie da się inaczej. Słuchając utworów z Sub Rosa, trzeciej płyty zespołu nie sposób poczuć się jak w trakcie jakiegoś eterycznego a zarazem przytłaczającego misterium. Jest to muzyka, która porusza każdą komórkę w ciele człowieka i rezonuje jeszcze długo po wyłączeniu odtwarzacza. Szkoda tylko, że to wszystko kończy się już po 31 minutach. 

Daevar potrzebował 31 minut by zmieścić na płycie 7 kompozycji. Brytyjskie IQ na swojej najnowszej plycie Dominion zamyka 5 utworów w 53 minutach, z czego dwa najdłuższe trwają łącznie 35 minut. Czego jednak spodziewać się po weteranach rocka neo-progresywnego? Abstrachując już od długości utworów, ważna jest przede wszystkim ich jakość a tu panowie z Southampton nie zawodzą. Po raz kolejny dostajemy ambitną, wartościową muzykę poruszającą poważne tematy, po raz kolejny oscylujące wokół śmierci i przemijania. Ogólnie jednak, idąc kawałek po kawałku zbliżamy się do bardziej pogodnego i uspokajającego finału, jaki serwuje nam moj ulubiony Never Land. Pisałem o dwóch bardzo długich kompozycjach ale warto zwrócić uwagę też na akustyczną miniaturę (bo tak w prog-rocku chyba się mówi na 3-minutową piosenkę) One of Us, pełna refleksji i zadumy nad rządzącym naszym życiem przypadkami. 

Muzykę progresywną lecz w nieco innym, bo mocno power metalowym wydaniu prezentuje też jednoosobowy projekt Panthalassan.  Jest to dzieło pochodzącego z Kanady Jake Wrighta, który odpowiada za wokal, gitary i bas. Pierwotnie materiał, ktory znalazł się na From the Shallows of the Mantle był przygotowywany do wydania jako trzecia płyta zespołu Viathyn, bardzo ciekawego prog-power metalowego zespołu. Swego czasu zasłuchiwałem się w ich album Cynosure, gdzie prog-power bardzo zręcznie uzupełniały wątki folkowe. Podobnie jest w sumie w przypadku debiutu Panthalassan, który jak się pewnie domyślamy rozwija wątki zawarte na ostatniej płycie Viathyn. Mamy tu sporo długich utworów, pełnych perkusyjnych kanonad, dynamicznych gitar i zadziwiająco subtelnego wokalu, który w zajmujący sposób przekazuje nam swoje opowieści. Ja osobiście od dnia premiery nie mogę oderwać się od zamykajcego krążek, 11-minutowego Embers on Our Shores ale polecam Wam również, dla przeciwwagi, nieco krótszy opener - Lowstand Leviathans. Na playliście macie też jeden utwór z albumu Cynosure, który korzystając z okazji sobie przypomniałem i uwierzcie, mimo upływu lat broni się bardzo dobrze.

W dalszym ciągu często sięgam po Blizny, nową płytę Turbo. W tym tygodniu padło, solidarnie, na oba utwory nagrane z gościnnym udziałem braci Cugowskich. Pierwszy z nich, W.W.W.W., w którym udziela się Piotr to najbardziej hard-rockowa piosenka na płycie, zbudowana na zasadzie dialogu między wokalistami. Duży plus również za świetny tekst, który nawet teraz, gdy piszę ten tekst gdzieś tam mi w duszy gra. Starszego z Braci możemy natomiast usłyszeć w utworze Do domu, który również wyróżnia się fajnym, pełnym metafor tekstem i dynamicznym rytmem. Szkoda tylko, że panowie nie poszli za ciosem i nie zaprosili najstarszego Cugowskiego, chętnie usłyszałbym to atomowe gardło polskiego rocka w metalowym wydaniu.

Rok temu w styczniu miałem fazę na brytyjski zespół Apple, grający typowy dla końca lat 60-ych psychodeliczny soft-rock. Minęło 15 miesięcy a ja, tym razem za sprawą blogu Szafira trafiłem na kolejny "owocowy" zespół. Mowa o również brytyjskim kwartecie Grapefruit, promowanym swego czasu przez samych The Beatles (nawet nazwę grupy zaproponował Lennon). Z innych ciekawostek dodam, że jednym z założycieli grupy był najstarszy z braci Young'ów (tak, tych od AC/DC) Alexander. Muzycznie mamy tu ponownie, sixtiesowy psychodeliczny pop-rock, na który faza, jak widać, co jakiś czas do mnie wraca i sprawia mi dużo muzycznej przyjemności. Może i Was zaciekawi? Obczajcie Another Game z płyty Around Grapefruit i dajcie znać jak wrażenia. 

Na dzisiejszej playliście znalazło się miejsce też dla dwóch ciekawych singli. Pierwszy z nich swą premierę miał w tamtym tygodniu ale jakoś teraz dopiero zaczął częściej gościć w moich głośnikach. Mowa o utworze Set us Free szwedzkiego duetu Call the Fraud. Mamy tu fajne połączenie czystego, kobiecego głosu i męskiego harshu, dynamiczny i przebojowy rytm a także zapadający w pamięć refren. Projekt ten znany jest ze swojej eklektyczności i powiem Wam, że jestem ciekaw, co przyniosą nam ich kolejne utwory. Drugi singiel również jest nieco zaskakujący. Nigdy bowiem jeszcze nie słyszałem Froglorda w tak industrialowej wersji. Po klasycznie stonerowym Herman i ciekawym coverze Aerosmith (Sweet Emotion) dostajemy Cryptids, utwór naprawdę nieszablonowy, z mechanicznym rytmem i wypełniającą tło elektroniką. Kurcze, jestem coraz bardziej ciekawy jakie jeszcze niespodzianki ukrywa przed nami zbliżająca sie wielkimi krokami Metamorphosis.

Co my tu mamy jeszcze. Trochę NWOTHM w wersji z damskim (Lady Beast) i męskim wokalem (Elle Tea). Jest i przedstawiciel kolejnej nowej fali, tyle że polskiego doom metalu (mocarny Metallus) jak i coś łagodniejszego - legenda szwedzkiego AOR - zespół Alien oraz mający w swoim składzie wielu utalentowanych i znanych wśród miłośników melodyjnego hard rocka muzyków W.E.T. Następnie dwa zespoły reprezentujące bardzo popularny przed kilkunastu laty symfoniczny metal z kobiecym wokalem - norweska Sirenia i fińska Katra - obie melodyjne, dynamiczne a zarazem melancholijne.

I to już wszystko w pierwszym kwietniowym podsumowaniu tygodnia. Poniżej, jak zwykle, macie link do playlisty. Dajcie znać, jeśli jakiś konkretny zespół czy utwór Wam się spodobał. Czekam też na Wasze podsumowania!

Playlista: 06.04.2025

Diabły, jelenie, chwasty, korzenie tour - TOŃ, Weedcraft & Wąż - Kraków Alchemia 30.03.2025

 

Są takie koncerty, na które czeka się z utęsknieniem, a gdy zabrzmi ostatni akord w sercu zostaje jakiś taki dziwny żal, że to już koniec. Choć oczywiście nie żałuję, że ostatnie kilka godzin tamtego tygodnia spędziłem w podziemiach krakowskiej Alchemii chłonąc niezwykłą muzykę, jaką zagwarantowali nam grający tego dnia Wąż, Weedcraft i TOŃ. Dziś, gdy w końcu emocje już trochę opadły mogę na spokojnie, choć nie łudźcie się, zupełnie nieobiektywnie, podejść do pisania relacji z tego koncertu.

Zacznę od tego, że ten wieczór pełen był "moich pierwszych razów". Po raz pierwszy byłem na koncercie z serii Pasem po czole przedstawia, choć Alicja organizowała już niejeden ciekawy muzyczny event i jestem pewien, że niejedna perełka rodzimej sceny undergroundowej zawita za jej sprawą do Grodu Kraka. Następnie sam klub - zlokalizowana przy Placu Nowym Alchemia. Odwiedziałem ją dotąd kilka razy, przystanek tu zaliczyłem nawet w trakcie swoistej gry miejskiej na własnym wieczorze kawalerskim. Co innego jednak szybki szot przy barze czy piwko na głównej sali a co innego wizyta w klimatycznych podziemiach, wśród nagich ceglastych ścian, snujących się dymów i ponurej, momentami surrealistycznej muzyce. Ktoś powie, że to miejsce kameralne ale zaprawdę powiadam Wam, nigdzie się tak nie wczujecie w atmosferę koncertu jak w takich warunkach, mając swoich ulubionych muzyków na wyciągnięcie ręki (a nawet bliżej). Myślę, że w tym przypadku otoczenie też odgrywało niebagatelną rolę. Ale to wszystko, nawet najlepiej dopracowane, byłoby niczym bez zespołów, które tego dnia dały z siebie wszystko. 

Jako pierwszy na scenie zameldował się nasz lokalny, krakowski Wąż. Panowie grają w pełni instrumentalne połączenie stoner rocka i progresywnego metalu z elementami psychodelii i ambientu. Przyznam się, że przed ogłoszeniem supportów nie miałem styczności z muzyką grupy, choć pod różnymi nazwami, zespół działa już od 2014 roku. Od razu jednak nadrobiłem zaległości i pwoeim Wam, że byłem zaintrygowany. Muzyka Węża jest bardzo ambitna, momentami do bólu intensywna, momentami wchodzi w transowe tempa czy ambientowe wyciszenia. Trochę niepokoiłem się jak to wypadnie na koncercie, gdyż za idealne warunki do kontemplacji utworów tego zespołu to moim zdaniem mrok wieczorny, lampka wina i zamknięte oczy. Z tych trzech warunków Alchemia zapewniła nam ten pierwszy - chłodne, granatowe światła i snujący się podłodze dym budowały atmosferę tajemniczości. Panowie zaprezentowali swoją twórczość z zaangażowaniem ale też w sposób, który pozwolił nam na kontemplację tych dźwięków. Nie można powiedzieć co prawda, by Wąż rozgrzał publiczność, ale to nie był wyjściowo klimat tego wydarzenia. Z postawionego mu zadania uważam Wąż wywiązał się bardzo dobrze, budując prawdziwie psychodeliczny klimat będący idealnym punktem wyjściowym pod kolejne gwiazdy wieczoru. Jeśli chodzi o setlistę, to w całości oparła się ona o najnowszy krążek tria - Monolith (wyd. 31.03), będąc w zasadzie wykonaniem prapremierowym. Był to jak najbardziej trafiony krok, bo choć zdążyłem polubić kilka lat starszą Sage, to jednak jego następca pokazuje grupę jako już w pełni artystycznie dojrzałą ale nadal poszukującą "czegoś więcej". Od poniedziałku ten album często płynie z moich głośników i podsyca pozostałe po niedzieli bardzo przyjemne wspomnienia.

Jak już wspomniałem powyżej, Wąż przygotował świetną atmosferę do wejścia na scenę kolejnych artystów. W międzyczasie na ścianie za sceną pojawił się już właściwy baner, nawiązujący do wydanego na wiosnę splitu Księgi Wieczyste, za który odpowiadają obaj headlinerzy trasy. Jednym z nich byli właśnie najsłynniejszy w świecei stoner/doomu kucharze, specjaliści od kamieniarskiego Żuru - warszawski Weedcraft. Cóż mogę rzec o ich występie. Było tłusto i klimatycznie. Gitary fuzzowały aż miło, organy wewnętrzne wchodziły w rezonans a mózg pękał od intensywności wrażeń. W przeciwieństwie do kontemplacyjnego Węża, tu nacisk był nastawiony jednak na moc i hałas. Fajnie układał się też kontakt z publicznością a rzucony pod koniec żarcik "kto zna słowa niech śpiewa z nami" powalił mnie na łopatki. Bo tak, nasi stonerowi MasterChefowie też słyną głównie z instrumentalnego grania. Pokazują też, że żeby wydać porządny concept album nie trzeba wcale ubierać go w słowa. Mowa oczywiście o płycie Żur, której każdy utwór poświęcony jest jakiemuś składnikowi tej tradycyjnej polskiej potrawy. Setlista zespołu była w dużej mierze oparta właśnie o ten album, tak więc mogliśmy posłuchać m.in. utworów o cebuli, zemniakach, soli etc. Nie brakło też dwóch numerów ze wspomnianych wcześniej Ksiąg Wieczystych i jednego starszego. Tu się muszę od razu przyznać, że w warunkach "studyjnych" Weedcraft jakoś nie mógł mnie porwać ale gdy usłyszałem te kawałki na żywo to błyskawicznie się do nich przekonałem. Cóż, tym bardziej cieszę się, że miałem taką okazję. 

Przerwa między Weedcraftem a ostatnią grającą tego dnia TONią nie trwała długo i już po chwili, przy blaski różowo-fioletowych, iście surrealistycznych świateł na scenie zameldowała się ekipa, która przedefiniowała moje gusta muzyczne. Od zawsze lubiłem nieszablonowe, stoner/doomowe grania ale od zeszłego roku, głównie za sprawą wokalistki Moniki Adamskiej-Guzikowskiej, redaktorki audycji W Zimnej Toni coraz bardziej zacząłem otwierać się na cold wave czy (kiedyś nie do pomyślenia) shoegaze. Tym bardziej cieszę się, że było mi dane osobiście poznać artystkę, z którą (metaforycznie) spędziłem niejeden czwartkowy wieczór. Ale to była niedziela a na scenie nie było shoegaze'a tylko prawdziwa pozbawiona stylistycznych barier, metalowa maszyna. Było zarówno lirycznie i zwiewnie jak w otwierającym koncert Wdech/Wydech, był ciężar w idącym jak walen Las, Głaz, Ćma, napierdalanie mantry w Korzeniach  a apogeum wszystkiego nastąpiło przy moim od dawna ulubionych ...A dom niewoli zniszcz i spal. Refren skanowaliśmy tak głośno, że pewnie zagłuszyliśmy niejeden sunący Starowiślną tramwaj. Cieszę się, że na bis powtórzono właśnie ten utwór. Cóż, droga TONi - macie już swój pierwszy wielki przebój ;). Setlista oczywiście oparta była o debiut i Księgi Wieczyste, w tym przejmujący, blisko 10-minutowy Wszyscy toniemy, poświęcony walczącej z rakiem przyjaciółce zespołu. Tu znajdziecie link do zbiórki, o której mówił Jakub. Podsumowując, TOŃ po raz kolejny dostarczyła mi wielu niezapomnianych przeżyć i intensywnych wrażeń ale to już w ich przypadku norma. Jeżeli miałbym jednak mieć jakąś krytyczną uwagę (w przypadku poprzednich kapel oczywiście nieadekwatną) to rzekłbym, że nagłośnienie nie było do końca idealne. Gdzieś w tej nawale dźwięków znikał momentami wokal Moniki, zwłaszcza gdy śpiewała w duecie z growlującym Jakubem. A szkoda, bo zdolności wokalne ma naprawdę świetne a tu zostały troszkę stłamszone. Super też prezentowała się na scenie, odgrywając prawdziwy teatr. I to jest piękne w koncertach, że tu sztukę chłoną wszystkie zmysły, nie tylko słuch. A TOŃ to prawidzwe dzieło sztuki.

Tą zlotą myślą zamknę moją, nie wolną od emocjonalnego podejścia i w pełni subiektywną relację z koncertu. Na długo zapamiętam ten świetny koncert i liczę na kolejne. A kto nie był obecny, jest czego żałować, może namiastkę koncertu odtworzyć z przygotowanej przeze mnie playlisty, na którą wrzuciłem setlistę każdego z wykonawców. Link poniżej, miłego odsłuchu!

Playlista: TOŃ, Weedcraft & Wąż - Kraków 2025

24.03-30.03.2025

Cóż to był za tydzień! Dużo dobrej muzyki z poprzedniego weekendu, trochę muzycznych eksploracji, następnie piątkowy wysyp premier i wisienka na torcie - niedzielny koncert TONi w krakowskiej Alchemii. Żywiłem się, oddychałem i myślałem dosłownie muzyką. Dziś natomiast, gdy emocje powoli opadają czas to wszystko jakoś uszeregować i przekształcić w ładne i schludne podsumowanie. A więc...

Idąc tropem z pierwszego akapitu, zacznijmy od muzyki wydanej tydzień temu, która częściowo pojawiła się już w poprzednim podsumowaniu. Tu najważniejszą płytą jest bez dwóch zdań We're All Doomed warszawskiego Metallus. Po potężnym, dwupłytowym debiucie kolejny album jest bardziej kompaktowy ale nie traci nic ze swojej epickości. Mamy tu mocno osadzony w tradycji, epicki doom metal choć momentami (jak w singlowym Hell's Mage) w stronę tak popularnego ostatnio na świecei jak i w polsce stoner/doomu. I właśnie wspomniany numer początkowo jawił mi się jako najmocniejszy punkt na krążku. Początkowo, bo gdy po raz pierwszy usłyszałem Schadenfreude to szczęka opadła mi na podłogę i długo nie miałem siły by zaczać ja zbierać. To jest dopiero "megadoom"! Ciężar, melodia, świetne, klimatyczne zakończenie - utwór, który można zapętlać w nieskończoność. A takich perełek jest tam więcej. Brawo Metallus, jesteście wielcy!

Następnie mamy włoskie Disarmonia Mundi, grające melodyjną odmianę death metalu. Generalnie jeśli chodzi o melodeath to (z niewielkimi wyjątkami) słucham głównie trzech zespołów - po pierwsze primo Soilwork, po drugie primo In Flames i po trzecie primo, ultimo Dark Tranq... wróć! Właśnie Disarmonia Mundi. Duża w tym pewnie zasługa gościnnych (nieprzerwanie od 2004 roku) występów Bjorna Strida ale powiedzmy sobie szczerze, gdyby muzyka nie była dobra to nawet najlepszy wokal by jej nie uratował. A na najnowszym, wydanym po długiej, dziesięcio-letniej przerwie albumie The Dormant Stranger jest ona naprawdę dobra - agresywna, szybka i intensywnie melodyjna. Od świetnego openera w postaci Adrift Among Insignificant Strangers przez przebojowe Crossroads to Eternity czy przyjemnie wyhamowujące w refrenie Illusion of Comfort. Polecam ten album nie tylko miłośnikom melodeathu.

Jest jeszcze szwedzki Alien, legenda tamtejszej sceny AOR. When Yesterday Comes Around odwołuje się w dużej mierze do klasycznego już debiutu, przepuszczając tamto melodyjnie hard rockowo/hair metalowe brzmienie przez bardziej nowoczesny, blues-rockowy filtr. Bardzo dobrze ten miks słychać w Aiming High - jednym z dwóch najlepszych utworów na płycie. Drugi z nich, znany z singla If Love is War to natomiast klasyczny, hair-metalowy hicior. Oba numery znajdziecie oczywiście na playliście.

Nieco dłużej, bo około dwa i pół tygodnia liczy sobie krążek Let the Light In amerykańskiego SOM. Muzyka tego zespołu została określona kiedyś mianem doom-popu i muzycy nie widzą w tym nic złego. W zawartych na krażku utworach znajdziecie bowiem zarówno nastrojową, doomową atmosferę jak i przestrzenne shoegaze'owe dźwięki czy jakże charakterystyczny dla dream-popu delikatny, wysoki wokal. Pisałem już o tym zespole kilkukrotnie, m.in. w poście nt doomgaze'a, więc części z Was powinien być on już znany. Kto jeszcze nie dał im szansy niech sobie włączy takie utwory jak Chemicals czy The Light i przekona się o czym mówię. Uwierzcie, jest to bardzo eteryczna, klimatyczna i świetnie wyciszająca muzyka.

Nie zapomniałem też o prog-rockowym Karmakanic i ich najnowszym krążku. Od dnia premiery 7 marca egularnie zasłuchuję się w Trasmutation a w szczególności w przebojowym Cosmic Love. Choć jak zapewne wiecie, przebojowość neo-proga stoi kilka poziomów wyżej niż "przebojowość muzyki pop" więc jak najbardziej ten utwór powinien zaspokoić nawet najbardziej wybrednych słuchaczy. 

Dość często grany był również zeszłoroczny album Achelous - mocny, epicki power metal a zwłaszcza zamykający krążek When the Angels Bleed. Naprawdę jedna z mocniejszych kompozycji tamtego roku, szkoda, że odkryta przeze mnie dopiero teraz.

Teraz coś z cyklu mniej znane albumy znanych (mi) zespołow prog-rockowych. W tym tygodniu padło na walijską Karnatakę. Ten powstały w 1997 roku zespół łączy w sobie elementy celtyckiego folku z łagodnym, melodyjnym rockiem progresywnym. Ich trzeci album Delicate Flame of Desire oprócz pieknej okładki może poszczycić równie niezwykłą muzyką. Utwory suną powoli niczym wieczorna mgła zabierając nas w magiczną podróż do świata marzeń i emocji. Jeżeli miałbym zachęcić do odsłuchu tej płyty kogoś niezbyt dobrze dogadującego się z rockiem progresywnym powiedziałbym, że brzmi ona niczym bardziej gitarowa wersja Enyi. 

Jednym ze starszych albumów, których w tym tygodniu słuchałem jest Nine Destinies and a Downfall symfoniczno-metalowej Sirenii. Jest to bardzo melodyjny i przebojowy album, w którym elementy symofniczne, wstawki chóralne czy fragmenty growlowane są raczej tłem dla grającej pierwsze skrzypce wokalistki Moniki Pedersen. Mimo wszystko jest tu coś wciągającego i cieszę się, że w końcu mogłem tej płycie poświęcić tyle czasu na ile zasługiwała.

Pierwsza dekada XXI wieku był to czas wielkiej popularności female fronted (nie lubię tego określenia) metalu, zwłaszcza w symfonicznym metalu. Eksplozja popularności Nightwisha, Within Temptation czy Epici sprawiła, że jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać kolejne tworzące w tym stylu kapele. Jedną z nich była Katra, dowodzona przez wokalistkę i artystkę wizualną (m.in. fireshow) Katrę Solopuro. W tym okresie wydali oni dwa albumy, z czego ja najbardziej lubię krążek numer 2 - Beast Within. To na nim znajdują się Scars in My Heart - piękna ballada z folkowymi elementami i przejmującym tekstem. Za każdym razem, gdy do niej wracam, działa na mnie równie mocno.

Dużo emocji wzbudza u mnie również odsłuch płyty At the Expense of Humanity amerykańskiego Judicatora. Jest to bardzo intensywny, progresywno-power metalowy album dedykowany bratu wokalisty i jego przegranej walce z rakiem. Tyle złości, desperacji, rozpaczy nie znajdziecie na żadnej power metalowej płycie. Z pełną mocą wybrzmiewa to zwłaszcza w utworze tytułowym, czy kapitalnym wręcz God's Failure, w którym John Yelland pyta - when was your god when brother died? Myślę, że ta płyta była dla wokalisty swego rodzaju katharsis, sposobem na poradzenie sobie z tymi wszystkimi trudnymi emocjami. Czasem tego właśnie nam trzeba by ruszyć dalej. A Judicator ruszył naprzód i w ten piątek wydał kolejną, siódmą już płytę pt. Concord. Można powiedzieć, że jest to swoisty amalgamat dotychczasowych stylów muzycznych, mamy tu bowiem i klasyzczny amerykański power z pierwszych pięciu albumów jak i bardziej prog-rockowe elementy jakimi charakteryzował się poprzedni krążek. Na dzień dzisiejszy najmocniej w pamięci utkwił mi dynamiczny i melodyjny Sawtooth ale album kryje w sobie jeszcze niejedną udaną kompozycję, o których zapewne napiszę Wam za tydzień.

Tak się ten weekend złożył, że równocześnie premierę miało sześć czy siedem interesujących mnie albumów. To, że udało mi się każdy z nich przesłuchać co najmniej 2 lub 3 razy traktuję jako swój wielki sukces (tak, trzeba sobie stawiać ambitne wyzwania). Nie było jednak tych odsłuchów na tyle by sobie wyrobić jakieś obiektywne zdanie. Niemniej jednak jacyś pierwsi kandydaci do ulubionych utworów się pomału krystalizują i część z nich znajdziecie na dzisiejszej playliście. A jeśli chodzi o szczegóły, to w tym gronie znaleźli się obok wspomnianego już wyżej Judicatora tacy artyści jak: grunge/doomowy Daevar, prog-powerowy Panthalassan, mistrzowie AOR-a z W.E.T. czy reprezentujący nową falę tradycyjnego heavy metalu Lady Beast i Elle Tea. A to i tak nie wszyscy. Liczę, że w następny poniedziałek napiszę Wam o nich więcej.

Warszawska TOŃ była natomiast zespołem, którego muzyki słuchałem w domu, w pracy, w aucie i przede wszystkim na żywo, na niezwykłym koncercie, którym zamknąłem mój muzyczny tydzień. Powoli przymierzam się do napisania relacji z ich (a także Węża i Weedcrafta) występu, natomiast już teraz mogę powiedzieć, że jeśli chcecie dowiedzieć się jak było to włączcie sobie ...A dom niewoli zniszcz i spal i jako odpowiedź wstawcie słowo, które Monika z Jakubem śpiewają w refrenie pomiędzy "zniszcz" a "spal" - wyraża więcej niż tysiąc słów!

I tak właśnie, powrotem do domu, zakończył się ten tydzień. Mam nadzieję, że Wasz był równie udany i obfitował w mnóstwo najlepszej muzyki (i że udało Wam się z wszystkim zapoznać bez potrzeby sięgania po czasozmieniacz - jak tam Połamane dźwięki?). Najczęściej słuchane przeze mnie utwory jak zwykle znajdziecie na playliście. Miłego odsłuchu!

Playlista: 30.03.2025

Marzec 2025 - Podsumowanie Miesiąca

 

Do końca miesiąca pozostało jeszcze kilka dni ale mam świadomość, że po weekendzie w mojej głowie będą tylko wrażenia z niedzielnego koncertu TONi i plany spisania własnej, subiektywnej relacji z niego. Póki jednak moja głowa nie jest tym zaprzątnięta postanowiłem zużyć zapas mocy przerobowych na podsumowanie marca, miesiąca jak zobaczycie ciekawego i zróżnicowanego muzycznie. Tradycyjnie będzie ono miało formę listy zespołów, które zajęły mi najwięcej czasu i przyniosły najwięcej dźwiękowych uniesien. Poloneza czas zacząć a więc:

1. Avantasia - najczęściej przeze mnie słuchana płyta (Here Be Dragons), najczęściej odtwarzany utwór (Against the Wind). Wszystko solidne, dopracowane, wciągające na dłużej ale w tym wszystkim takie hmm zwyczajne. Porządnie wykonana rzemieślnicza robota ale ta magia, której oczekuję od Avantasii gdzieś uleciała w okolicach Moonglow i póki co, nie znalazła drogi do domu

2. Achelous - zespół w pełni zasłużenie wyróżniony w plebiscycie MS Awards w kategorii power metalowa płyta roku. Tower of High Sorcery to ciężki, szorstki i epicki power metal, w którym grecka scena zaczyna osiągać mistrzostwo

3. Brainstorm - niemiecka heavy/power metalowa ekipa (nie mylić z łotewskim pop-rockowym bandem o tej samej nazwie) już ponad 30 lat dostarcza nam mocnych, melodyjnych kompozycji i najnowsza, 15 już płyta pt. Plague of Rats nie jest bynajmniej wyjątkiem. Dla fanów Grave Diggera czy Paragona pozycja obowiązkowa

4. Year of the Cobra - piękne, melancholijne i chwytające za serce dźwięki wydobyte jedynie z gitary basowej i perkusji. Próżno jednak posądzać ten amerykański duet o minimalizm, gdyż na ich trzecim krażku dzieje się naprawdę dużo. Sprawdźcie sami

5. Fatherson - malowane dźwiękami muzyczne historie przybrane w neo-progowe, delikatne szaty. Wspólna płyta ojca i syna, Ryszarda i Michała Kramarskich zachwyca swoim klimatem i spójnością.

6. Karmakanic - marzec dla miłośników rocka progresywnego był naprawdę dobrym czasem. Kolejny krążek wypuścił dowodzony przez Jonasa Reingolda projekt Karmakanic. Na Transmutation znajdziemy to, co w prog-rocku najlepsze - i długie rozbudowane suity i pełne emocji, krótsze a nadal bogate dźwiękowo bardziej piosenkowe kompozycje

7. Turbo - legenda polskiego metalu daje o sobie znać naprawdę mocną płytą. Widać, że panowie idą wypracowaną od czasu Strażnika Światła ścieżka i czują się na niej naprawdę swobodnie. Czuć w tej muzyce radość z grania, choć tekstowo sporo tu gorzkich refleksji ale i złości wobec dzisiejszego świata, któremu mówimy zdecydowanie nie!

8. Alien - kolejna legenda, tym razem szwedzkiego hard-rocka. When Yesterday Comes Around cofa nas w czasie do przełomu lat 80 i 90-ych, gdy tego typu muzyka święciła największe triumfy. Ja, jako wielki miłośnik zarówno AOR-a jak i hair-metalu biorę ten krążek w ciemno

9. Destruction - thrash metal gości u mnie rzadko ale dla wielkiej trójki teutońskiego thrashu zawsze znajdzie się miejsce. Tym razem głośniki niszczyło mi, nomen omen, Destruction za sprawą swego najnowszego wydawnictwa - Birth of Malice. I muszę Wam powiedzieć, że tak dobrze przy muzyce Schmiera i kompanii bawiłem się ostatni raz jakieś 9 lat temu przy okazji premiery Under Attack

10. SOM - czy można łączyć doomgaze z dreampopem? A można jak najbardziej, jeszcze jak a przekonuje nas o tym w świetny sposób nowy album amerykańskich doom-popowców, gdzie eteryczne wokale w niezwykły sposób uzupełniają się z intensywnymi ale i pełnymi przestrzeni brzmieniami

11. Loveworms - nowy, mocny głos na rodzimej scenie alternatywnej. Miks post-punku z brytyjskim crank-wavem skutkuje 20-ma minutami pełnymi gniewu, ironii i złości. Jeśli ktoś zapyta mnie, czego oczekuje od szeroko pojętej muzyki punkowej, odpowiem, że buntu. I ten jak najbardziej w muzyce "miłosnych robaczków" znajdziecie

12. Owlbear - kolejny surowy heavy/power w dzisiejszym zestawieniu. Tym razem z kobiecym wokalem, choć moim zdaniem Katy Scary swoją siłą głosu przewyższa niejednego mężczyznę. Pod koniec lutego premierę miał drugi album kapeli i jest to płyta solidna, choć muszę przyznać że po świetnym openerze w postaci An Arrows Hail poziom kolejnych numerów nieco się obniża.

Prócz wymienionej powyżej dwunastki sięgałem jeszcze, choć nieco rzadziej m.in. po klasyków symfonicznego metalu z Lacuna Coil i Sirenii czy kanadyjskiego thrashu z Annihilator (choć pod postacią mało thrashowej płyty). Sporo czasu spędziłem też na odsłuchu innych, niewyróżnionych przedstawicieli prog-metalu (Shepherds of Cassini) czy prog-rocka (supergrupa Pattern-Seeking Animals i legendarne Rush). Każdy z nich to dziesiątki i setki minut pełnych muzycznych uniesień. 

Mam nadzieję, że Wasz marzec minął równie udanie. Czekam z niecierpliwością na Wasze podsumowania a w międzyczasie zapraszam do odsłuchu marcowej playlisty. Link poniżej:

Playlista: Marzec 2025

17.03-23.03.2025

 

Rok temu pierwsze wiosenne podsumowanie tygodnia zdominowane było przez power metal i hard rock. Dwa lata temu akcenty rozkładały się bardziej równomiernie między power i doom metal, hard i prog-rock. A jak sytuacja wygląda w Roku Pańskim 2025? Sprawdźmy.

Tym razem gatunkiem najczęściej przeze mnie słuchanym okazał się rock progresywny a w zasadzie jego podgatunek zwany neo-progiem. Stało się tak za sprawą kilku bardzo ciekawych wykonawców, z których w pierwszej kolejności chcę wyróżnić wspólny projekt Michała i Ryszarda Kramarskich, działających pod szyldem Fatherson. Wydany niedawno debiutancki krążek, zatytułowany po prostu fatherson to kolekcja 10 subtelnych i dopracowanych kompozycji, nieatakujących słuchacza częstymi zmianami metrum, kakofonią łamiących palce riffów a wręcz przeciwnie, zachęcających do zadumy i refleksji. Po prostu piękna muzyka.

Kolejny warty szerszego opisania krażek, na który trafiłem zupełnym przypadkiem, to concept album włoskiego projektu Avocado Moon Experiment zatytułowany Darrel's Journal 2116. Jest to zamknięta w pięciu rozdziałach opowieść sci-fi o losach ludzkiego miasta na Księżycu. Jak to zwykle bywa, snutą na płycie opowieść należy rozpatrywać w dwóch płaszczyznach, tej dosłownej, space-operowej i głębszej, analizującej emocje i pragnienia, które rządzą każdym z nas. Muzycznie mamy tu prawdziwe bogactwo - flet, klarnet, skrzypce w połączeniu z bardziej rockowym instrumentarium dbają o to, by dźwięki nie były tylko tłem opisywanej historii tylko idealnie dopełniają się z nią, dając słuchaczowi wrażenie prawidziwej synestezji. Jeśli miałbym wskazać jedną, jedyną wadę tego wydawnictwa to jest nią jego długość - 32 minuty to jak na rock progresywny niemalże singlowa długość. A biorąc pod uwagę, że póki co nie ma żadnych informacji o przygotowywanej kontynuacji, to tym większy niedosyt czujemy/

O Transmutation, nowej płycie Karmakanic pisałem już tydzień temu. Tym razem słuchałem jej nieco rzadziej ale np. taki Cosmic Love nadal często gościł w moich głośnikach.

Poza nim sięgnąłem też po mniej mi znane albumy z repertuaru RPWL i Knight Area - zespołów będących w moim top 5 jeśli chodzi o progresywne grania. Tym razem do odsłuchu wybrałem odpowiednio World Through My Eyes (z chyba najsłynniejszym utworem RPWL, czyli Roses, gdzie gościnnie za mikrofonem stanął znany ze współpracy z Genesis Ray Wilson) i The Sun Also Rises, jeden z mroczniejszych albumów w dyskografii Knight Area. Reprezentanci obu tych wydawnictw w solidarnej liczbie dwóch utworów są do odsłuchu na dzisiejszej playliście. Polecam, bo to prog-rock najwyższej klasy.

Bardzo często sięgałem też po muzykę zespołów heavy metalowych i hard-rockowych. Do pierwszej grupy nalezy oczywiście nasze polskie Turbo i coraz bardziej zyskujący u mnie najnowszy album pt. Blizny. Czuć w nim tę heavy metalową energię, czuć też bunt przeciwko rządzących naszym światem mechanizmom, jest też i miejsce na niejedną gorzką refleksję. Teksty utworów można powiedzieć, że są społecznie zaangażowane i choć może czasem wydadzą się infantylne, czasem może zbyt dosłowne to mają w sobie przekaz, który trafia prosto w sedno sprawy. Tak jak i sama muzyka, która na długo zapada w pamięć. Jeśli miałbym wybrać swoje ulubione utwory z tego krażka to na pewno będą to mocne i bezpośrednie Na dno i Zwyczajnie nie, bardziej poetycki Magnetyczny sen czy nagrane w duecie z Wojtkiem Cugowskim Do domu. Ciężko jednak na tym krążku znaleźć słaby utwór, więc może być tak, że gdy zapytacie mnie za miesiąc o moich faworytów to podam Wam całkiem inny zestaw. I w tym też widzę dużą zaletę płyty, na którą jak sami widzicie (i słyszycie) warto było czekać te 12(!) lat.

Teraz czas na coś hard-rockowego, choć szwedzki Alien określa się nieraz mianem zespołu AOR-owego, lub z drugiej strony, glam metalowego. Kapela ta najbardziej znana jest z wydanego w 1988 roku debiutanckiego albumu, pełnego gitarowych, hair-metalowych wręcz przebojów. Przez następne lata grupa wydawała nowe płyty z różną częstotliwością i różnym szczęściem, trzymając się ogólnie przyjętej hard-rockowej stylistyki. W ten piątek premierę miała kolejna już płyta, When Yesterday Comes Around, ochrzczona już przez wielu muzycznych blogerów "powrotem do korzeni". Czy tak jest w rzeczywistości? Cóż, trudno się nie zgodzić, słuchając takich utworów jak chociażby If Love Is War czy Aiming High, rytmicznych, przebojowych i przyjemnie gitarowych. Dla miłośników stylistyki lat 80-ych jest to pozycja obowiązkowa.

Amerykańskie Disturbed to z kolei jeden ze sztandarowych przedstawicieli popularnej na początku wieku sceny nu metalowej, choć lider grupy, David Draiman kiedyś się wypowiadał, że ich muzyka jest bardziej hard rockowa niż metalowa. Myślę, że jakby ich nie szufladkować, prawdą jest, że mają na koncie kilka naprawdę solidnych, mocnych płyt, z których moja ulubioną niezmiennie pozostaje Indestructible, na której mamy m.in. epicko brzmiący utwór The Night, który trafia na dzisiejszą playlistę.

Przejdźmy teraz do doom metalu, gdyż tu też dużo się działo w ostatnim tygodniu. Był to na pewno najbardziej zróżnicowany gatunek jaki przewijał się przez moje listy odtwarzania. Psychodeliczny doom rock Year of the Cobra, doomgaze'owy (a czasem zwany też doompopowym przez swoje nawiązania do dreampopu) SOM czy death/doomowy Hanging Garden to wszystko nastrojowa i melancholija muzyka, choć każdy z wymienionych artystów inaczej nieco do tej melancholii podchodzi. I to jest w tym wszystkim najlepsze, bo sprawia że słuchacz nie ma prawa się nudzić. Dodajmy jeszcze do tego jeden z nowych singli epickiego Metallusa i mamy naprawdę ładunek wybuchowy!

Epicki jest też grecki Achelous, choć zdecydowanie bardziej osadzony w power metalowym rdzeniu. Tower of High Sorcery wydana w zeszłym roku to bardzo dobrze oceniana płyta i kolejne potwierdzenie, że grecka scena power metalowa coraz śmielej sięga po miejse w panteonie europejskiego powera, obok Niemiec, Włoch i Finlandii.

Melancholia z drugiej strony to jedna z cech, który opisac można muzykę Sirenii. Zespół założony przez Mortema Velanda, byłego gitarzystę Tristanii działa z sukcesami już 24-lata, podczas gdy macierzysta kapela muzyka uległa samorozwiązaniu 3 lata temu. Przez ten czas Sirenia wydała już 11 albumów studyjnych, nagranych z różnymi artystkami. Najdłużej w zespole utryzmała się aktualna frontwoman, Emanuelle Zoldan, którą usłyszeć możemy m.in. na mojej ulubionej płycie kapeli - Dim Days of Dolor. Warta wspomnienia jest też Monika Pedersen, która użyczyła swojego głosu na wydanej w 2007 roku Nine Destinies and a Downfall, którą na nowo odkryłem kilka dni temu. Na dzisiejszej playliście znajdziecie po jednym utworze z obu wspomnianych powyżej albumów. Warto rzucić uchem, choć tego typu symfoniczny metal nie jest już tak popularny jak te kilkanaście lat temu. A szkoda.

Tak już bywa, że pewne gatunki zyskują i tracą okresowo na popularności. Nu metal. symfonic/gothic to tylko dwa przykłady. Kolejnym jest thrash metal lat 90-tych, stylistycznie dość oddalony od swoich korzeni aczkolwiek jestem ostatnim, który by rzucał kamieniem na ówczesnie wydawane krążki klasyków gatunku. I tak na przykład Set the World on Fire pozostaje moim ulubionym albumem Annihilatora a ulubioną piosenką jest jak najbardziej nietrashowe Sounds Good To Me. 

I tak oto tym jakże mocnym stanowiskiem kończę pierwsze wiosenne podsumowanie tygodnia. Czekam też oczywiście na Wasze podsumowania i zachęcam do odsłuchu przygotowanej na tę okoliczność playlisty. Trzymajcie się!

Playlista: 23.03.2025

Zima 2025 - Podsumowanie Kwartału

 

Zima jest kobietą. Tym stwierdzeniem pozwoliłem sobie otworzyć najnowsze podsumowanie kwartału. I to nie tylko dlatego, że w języku polskim rzeczownik określający tę porę roku jest rodzaju żeńskiego. Nie dlatego, że Międzynarodowy Dzień Kobiet wypada w marcu a więc zimowym miesiącu. U mnie zima jest kobietą, bo jedne z moich ulubionych płyt wydanych w ostatnich 90-u dniach mają właśnie przedstawicielkę płci żeńskiej za mikrofonem. A jakie to płyty, dowiecie się już za chwilę.

NAJCZĘŚCIEJ SŁUCHANY UTWÓR

Avatarium - Lovers Give a Kingdom to Each Other - w przypadku aż trzech poprzednich płyt tego szwedzkiego doom metalowego (a może już doom rockowego?) zespołu moimi ulubionymi utworami były rytmiczne, melodyjne, wręcz przebojowe kawałki. W przypadku najnowszego dzieła Szwedów jest zgoła inaczej. Lovers... to przepiękna, romantyczno-psychodeliczna ballada, która mówi o tym, że miłość bierze co chce i gwałtownie niszczy jak nic innego na świecie ale przypomina też, że w miłości jesteśmy gotowi oddać drugiej osobie wszystko co mamy, w tym przysłowiowe Królestwo.

NAJLEPSZE ALBUMY KWARTAŁU

Jak już się pewnie spodziewacie, moim ulubionym krążkiem ostatnich miesięcy była nowa pozycja w dyskografii Avatarium. To połączenie doom metalu, bluesa i psychodelii wciągało mnie na długie, zimowe godziny choć i teraz, gdy przyroda budzi się do życia odrobina nostalgii i refleksji również się przydaje. Polecam tę płytę wszystkim miłośnikom smutnych a jednocześnie pięknych dźwięków. Równie dużo melancholii ma w sobie płyta Whisper and Wane jednoosobowego, doomgaze'owego projektu shedfromthebody. Pełne przestrzeni dźwięki i urzekający, szepczący głos Suvi Savikko to prawdziwa uczta dla serca i ucha. Poza tym w szeroko pojętym doom metalu mamy kolejną mroczną panią - Amy T. Barrysmith - wokalistkę i basistkę, która wraz z mężem perkusistą tworzy duet Year of the Cobra. Jeśli jesteście ciekawi jakie melodie można snuć przy pomocy li tylko gitary basowej koniecznie sprawdźcie nowy, eponimiczny album tego projektu. Nie zapominajmy też o naszej polskiej TONi, która na potrzeby splitu z Weedcraftem nagrała takiego monumentalnego bangera jak Wszyscy Toniemy i przedstawicielach nowej fali polskiego doom metalu z Rosary, którzy w nowy rok weszli z mocarnym The Broken Sacrament.

W power metalu albumem pierwszego rzutu powinna i jest nim nowa Avantasia. Na Hear Be Dragons czekałem z wielką niecierpliwością i choć po premierze byłem trochę zawiedziony, to jednak udało mi się wykrzesać naprawdę dużo sympatii do najnowszego dzieła Tobiasa Sammeta. Nie jest to może płyta genialna, widać też już pewien recykling pomysłów (czy to avantasiowych czy, naprawdę wyczuwalnych, tych z czasów świetności Edguya) to jednak jako całość krążek słucha się dobrze i chce się do niego wracać. Więcej żywych emocji wzbudził we mnie natomiast, dość nieoczekiwanie, Plague of Rats, doświadczonego niemieckiego Brainstorm. To już jest cięższy i surowszy power metal ale nie tracący nic z tak charakterystycznej dla gatunku melodyjności. Poza tymi dwoma albumami spodobały mi się między innymi wydawnictwa hiszpańskiej Kilmary, amerykańskiego Owlbear (kolejny mocny kobiecy głos) czy naszego rodzimego projektu Enchanted Steel. Nie sposób też nie wspomnieć o szykującym się do premiery kolejnego krążka zespole Lady Beast, bardziej nwothm niż powerowym, którego poprzedni album The Vulture's Amulet był u mnie jednym z ciekawszych muzycznych odkryć ostatnich miesięcy.

W przypadku rocka i metalu progresywnego tu poza Firend of All Creatures super-grupy Pattern-Seeking Animals nie porwaly mnie specjalnie żadne nowości, natomiast dużo czasu spędziłem przy odsłuchach mniej lub bardziej wiekowych krążków. Origin of the Storm Lee Abrahama to przykład nadrabiania zaległości z zeszłego roku a reprezentowane na dzisiejszej playliscie płyty niemieckiego The Ocean to z kolei owoc ponownego, dość głębokiego (jak to nomen omen w ocean) zanurzenia się w dyskografię zespołu.

Dwie kolejne niezmiernie ważne dla mnie płyty wydane w czasie trwania astronomicznej (i kalendarzowej też) zimy to dzieła zespołów, które umieją w mrok ale każde na swój sposób. Włoska Lacuna Coil to jeden ze sztandarowych przedstawicieli fali symfoniczno-gotyckiego metalu jaka pojawiła się w pierwszej dekadzie XX wieku by potem stopniowo ulec rozmyciu i znacznemu złagodzeniu, w przypadku wielu kapel tracąc na zawsze metaliczny charakter. Na takim kursie była też ekipa Cristiny Scabbi ale udało im się wrócić na łono metalu a nawet, od 2016 roku, znacząco dociażyć brzmienie. Sleepless Empire kontynuuje obrany 9 lat temu kierunek i świetnie łączy ekstremalne elementy z gotycko-symfonicznym klimatem i wpadającymi w ucho, mocnymi melodiami. Pochodzący z tego krążka Hosting the Shadows był drugim najchętniej słuchanym przeze mnie w tym czasie utworem, tylko niewiele ustępując wspomnianym powyżej Lovers...

Druga płyta to natomiast stop dark i synthwave'a z industrialnym metalem jaki serwują nam nasi rodacy z inside her. Mimo wielu inspiracji muzykom udało się stworzyć spójne, pełne mroku, niepokoju ale i refleksji dzieło, które urozmaicają obecne w kilku utworach gościnne występy zaprzyjaźnionych wokalistek. Ja od dnia premiery singla zakochany jestem w Noc, Ogień, Ty i Magia i myślę, że jescze nie raz będę sięgał po ten niebezpiecznie zmysłowy utwór.

Na koniec tej sekcji jeszcze krótka wzmianka na temat szwedzkiego Crazy Lixx i ich albumu zatytułowanego Thrill of a Bite, którzy byli moją ulubioną premierą z kręgu hard-rock/glam/sleaze-metal. Ich muzyka to jednoznaczna odpowiedź na pytanie, zadawane w moim ulubionym utworze z tego krążka - Who Said Rock'n'Roll is Dead.

NAJWIĘKSZE ZASKOCZENIE

Cóż, kilka linijek powyżej rozpływałem się w zachwytach nad Sleepless Empire Lacuny a muszę się przyznać, że po premierze jej poprzedniczki (Black Anima z 2019) a także po pierwszych dwóch zapowiadających album singlach nie żywiłem jakichś większych oczekiwań. Jakie było moje zaskoczenie, gdy już pierwszy odsłuch sprawił, że musiałem zbierać zęby z podłogi. Czy to kwestia korzystnego układu gwiazd czy mojego chwilowego stanu psychicznego (a ten jak wiadomo ma tendencje do fluktuacji) czy po prostu serca jakie muzycy włożyli w tę płytę ale fakt jest taki, że Sleepless Empire to krążek, który z miejsca trafił do mojego TOP 3 jeśli chodzi o dyskografię tej włoskiej grupy. I mam przeczucie, że za te nieco ponad 8 miesięcy trafi też wysoko na listę najlepszych albumów roku. 

NAJWIĘKSZE ROZCZAROWANIE

W tej kategorii nie ma tym razem aż takich letdownów jak chociażby Yesterwynde Nightwisha ale zarówno Bone Collector heavy/power metalowego Grave Diggera czy The Poison Touch stoner-rockowego Warlung to albumy, po których oczekiwałem więcej, zwłaszcza, że obie kapele pokazały już nie raz, że potrafią nagrać świetne, zapadające na długo w pamięć jeśli nie całe albumy, to przynajmniej pojedyncze piosenki. A tu cóż, krążki których słuchałem i dobrze się przy nich bawiłem ale po wyłączeniu odtwarzacza one też wyłączały się z mojej świadomości. Trochę szkoda ale może za jakiś czas dam im ponownie szansę i spróbuję odkryć na nowo, gdyż, żeby nie było, nie jest to też jakaś zła czy bezpłciowa muzyka (jak Yesterwynde). 

NAJWIĘKSZE ODKRYCIA

I tu ponownie, część odkryć odkryłem przed Wami (ale masło maślane) już powyżej. Mowa oczywiście o shedfromthebody i Lady Beast. Teraz dla równowagi coś jeszcze nieodkrytego i z panami za mikrofonem. Po pierwsze Fuzz Sagrado - stonerowo-rockowa psychodelia powstała na gruzach znanego i lubianego Samsara Blues Experiment a po drugie krakowski Śmiertelnik - ciężki rock i metal, growling przeplatany z czystym wokalem i surrealistyczno-okultystyczno-poetyckie teksty. Mam nadzieję, że zachęciłem :) 

OCZEKIWANA NA PRZYSZŁOŚĆ

Czas teraz na prezentacje albumów, których premiery zapowiedziane są na najbliższe trzy miesiąca a na które czekam z największym utęsknieniem. Wśród poniższych pozwoliłem sobie pominąć te z przyszłego piątku, gdyż dowiecie się o nich dość szybko z jednego z nadchodzących podsumowań tygodnia.

Elvenking - Reader of the Runes - Luna - 11.04

Messa - The Spin - 11.04

Epica - Aspiral  - 11.04

Trick or Treat - Ghosted - 25.04

Ghost - Skeleta - 25.04

The Flower Kings - Love - 02.05

Lord Vigo - Walk the Shadows - 30.05

Volbeat - God of Angels Trust - 06.06

Alestorm - The Thunderfist Chronicles - 20.06

PODSUMOWANIE

Kolejna zima już za nami i w sumie nie była jakaś ciężka meteorologicznie. Natomiast miłośnicy ciężkich brzmień mogą być z niej jak najbardziej zadowoleni. Zobaczymy co przyniesie nam wiosna ale liczę, że równie dużo ciekawych, muzycznych wrażeń. Poniżej macie link do jednej z najmocniej reprezentowanych przez kobiety playlist w historii tej strony - na 40 utworów w 20 możemy usłyszeć kobiecy wokal. I uwierzcie, nie jest to jakiś socjotechniczny trik byle tylko uzyskać parytet tylko naprawdę wysoka wartość artystyczna prezentowanej muzyki. Oby więcej takich płyt (i to w przypadku każej płci bez wyjątku!). A Wy, moi drodzy, jak pod względem muzycznym wyglądała Wasza zima?

Playlista: I, II, III 2025

10.03-16.03.2025

 

Kolejny tydzień za nami i kolejny z dość dużą reprezentacją power metalu, tym razem z dużym wsparciem progresywnego rocka. Nie zabrakło jednak też innych gatunków, jednych częściej, innych rzadziej goszczących na łamach Muzycznej Kroniki. O wszystkim dowiecie się już wkrótce.

A więc power metal czyli jak to bywało w poprzednich podsumowaniach nowe krążki Avantasii i Brainstorma. Oba solidne, choć w przypadku projektu Tobiasa Sammeta liczyłem na coś więcej niż tylko "soldiność". 

Coraz bardziej podoba mi się drugie wydawnictwo amerykańskiego Owlbear, charakteryzujące się mocnym kobiecym głosem, tnącymi jak brzytwa gitarami i dość ciężką, choć trzymającą sie power metalowych standardów jeśli chodzi o szybkość sekcją rytmiczną. Dziś na playliście macie do odsłuchu dwa utwory pochodzące z Feather and Claw. 

Nowością natomiast jest obecność greckiego Achelousa i utworów pochodzących z wydanej w zeszłym roku płyty Tower of High Sorcery. Choć może nie całkiem, gdyż pisałem o nich w poście poświęconym Metal Storm Awards. W tym tygodniu jednak dokładnie zapoznałem się z krażkiem, który w pokonanym polu zostawił choćby takie powerowe "firmy" jak Powerwolf czy HammerFall. Muszę przyznać, że jest coś w tej epickiej i surowej muzyce a zwłaszcza w rozbudowanym, wieńczącym płytę utworze When the Angels Bleed, swoją maestrią przywodzącym na myśl mistrzów podniosłego grania z The Atlantean Kodex. Czuję, że z tym wydawnictwem spędzę jeszcze niejeden tydzień do czego i Was zachęcam.

W minionym tygodniu wróciłem też do jednego z ciekawszych debiutów 2023 roku a mianowicie Legends & Lores fińskiego Chamelion. Mamy tu typowy dla tego kraju klawiszowo-gitarowy dynamiczny power metal z majestatycznymi, melodyjnymi refrenami co dobrze słychać chociażby w The Demonic Creatures of the Night - kawałku, który w roku premiery jakoś mocno mnie nie wzruszył a teraz stał się nagle głównym bohaterem tego muzycznego powrotu. W sumie to chyba dobrze świadczy o płycie, że nawet po kilku latach można ja na nowo odkrywać.

Czas przejść do prog-rocka a zwłaszcza jego nurtu zwanego neo-progiem, choć jak wszyscy wiemy granice między różnymi odmianami tej muzyki są dość płynne. Niemniej jednak z tym stylem zwykle kojarzy się zespół Millenium, którego założycielem jest jeden z najzdolniejszym muzyków polskiego rocka Ryszatd Kramarski. Nie będę jednak dziś pisał ani o Millenium ani o, kapitalnym jakby nie było tRKproject a o eponimicznej płycie projektu Fatherson, w którym panu Ryszardowi partneruje pełniący rolę wokalisty syn Michał. Ta współpraca zaowocowała płytą pełną pięknych dźwięków, zróżnicowanych emocji i chwytających za serce melodii. Utwory płyną powoli, nigdzie się nie spiesząc, snując swoje opowieści niczym najlepszy gawędziarz. Muzycznie mamy tu głównie subtelny, bardzo balladowy neo-prog, który z krótkich jak na progresywne standardy utworów potrafi wycisnąć tyle emocji co niejeden artysta z dwudziestominutowej suity. 

Nastrój i emocje to też atrybuty brazylijskiego artysty Cristiano Varisco, które w tym przypadku pełnią funkcję naracyjną, gdyż mamy tu do czynienia z w pełni instrumentalną muzyką (nie licząc okazjonalnie pojawiających się wokaliz). Generalnie jest to fajny przykład łączenia ze sobą różnych stylów, psychodelii, prog-rocka, bluesa czy muzyki ludowej. Jeśli zastanawialiście się kiedyś jak może brzmieć flamenco-rock (a taka nazwa pojawia się w literaturze fachowej) to włączcie sobie choćby Dunes & Mares z płyty Aline i przekonajcie się na własnej skórze. Do mojej wrażliwości tej muzyce udało się trafić, może do Waszej też się uda.

Wróćmy jednak do Europy, a konkretnie do Szwecji, bo stamtąd pochodzi zespół Karmakanic, będący jednym z naprawdę dużego grona side-projectów muzyków związanych z The Flower Kings. Tak się składa, że większość tych projektów urosło do rangi pełnoprawnych kapel a nowe albumy każdego z nich to ważne wydarzenie na prog-rockowej scenie. Nie inaczej jest w przypadku krążka zatytułowanego Transmutation. Mamy na nim 7 kompozycji, z których najdłuższa, zamykający płytę utwór tytułowy liczy sobie ponad 20-minut. Większość jednak to takie bardziej klasyczne 5-7 minutowe "piosenki", mające jednak w sobie to "coś" co sprawia, że słucha się ich nie tylko dla, wpadających w ucho swoją drogą, melodii ale też dla ciekawości i satysfakcji jaka daje odsłuch dobrze rozplanowanej i wartościowej artystycznie muzyki.  

W dalszym ciągu chętnie sięgam też po najnowszą płytę prog-rockowej supergrupy The Pattern-Seeking Animals a także po klasykę gatunku w postaci A Farewell to Kings kanadyjskiego Rush.

Kanada jednak nie słynie tylko i wyłącznie z prog-rocka, choć w tej kategorii może poszczycić się kilkoma naprawdę świetnymi ekipami. Mocną reprezentację kraina klonowego liścia ma również w thrash metalu. Dziś napiszę kilka słów o Annihilatorze, choć akurat moja ulubiona płyta tego zespołu, Set the World on Fire była, jak to przydarzyło się większości przedstawicieli tego gatunku w latach 90-ych, odejściem od klasycznie speed/thrashowego grania ku bardziej radiowemu graniu. Dobrze to widać zwłaszcza w pół-akustycznym (choć osobiscie bardzo lubianym przeze mnie) Sounds Good to Me. Nie oznacza to jednak, że cała płyta jest utrzymana w tym właśnie tonie. Mamy też fajny, ciężki i nieco połamany rytmicznie Bats in the Belfry, do którego też często i chętnie wracam.

Jak już o thrashu mowa to nie sposób nie wspomnieć o Birth of Malice teutońskiego Destruction. Jest to płyta szybka, głośna i agresywna czyli taka jaka powinna być. Tydzień temu polecałem Wam głównie kawałek Cyber Warfare, dziś zaś dodatkowo zachęcam do odsłuchu Dealer of Death, który atakuje słuchacza szybkim rytmem i wściekłym głosem Schmiera. Jest w dechę!

Albumy nawiązujące do stylistyki thrash metalowej ma też w swojej dyskografii poznańskie Turbo. Dziś jednak wspomnę o albumie Blizny, który premierę miał w ten piątek. Z racji weekendowego wyjazdu nie miałem odpowiednio dużo czasu by do niego dobrze przysiąść ale już teraz moją uwagę zwrócił utwór Na dno, gdzie do soczystego metalowego instrumentarium świetnie wpasowuje się mądry tekst i chwytliwa melodia prowadzona charyzmatycznym głosem Tomka Struszczyka. Prócz tego numeru mam też jeszcze kilku faworytów ale myślę, że więcej będę mógł Wam napisać dopiero za tydzień. Jak pokazał sam zespół, pośpiech w przypadku tej muzyki nie jest zbyt modny ;)

Podobnie rzecz się miał z innym wydanym w piątek albumem, Let the Light In doomgaze'owego SOM, po którym bardziej się prześlizgnąłem niż wsłuchałem ale nawet te kilka spinów pozwoliły mi zasmakować obecnych na krażku eterycznych i przestrzennych dźwięków. Na playistę wrzucam dziś tylko The Light, który akutalnie najmocniej siedzi w mej pamięci ale zakładam, że już kolejne podsumowanie będzie bardziej obfite w utwory tego bardzo ciekawego zespołu.

Dość często sięgałem też po nowy krążek austriackiego Torpedo Torpedo zatytułowany Arrows of Time. Mamy na nim osiem kompozycji utrzymanych głównie w estetyce heavy psychu choć niepozbawionych nieco progresywnego sznytu, który najmocniej zaznacza się chyba w moim ulubionym Templates of Utopia. 

Ostatnia audycja Epoki Żelaza przypomniała mi o istnieniu zespołu Swedish Erotica, który swego czasu (jesień 2023) gościł w moich głośnikach regularnie. Tym sposobem przypomniałem sobie debiut kapeli, w której wokalistą był znany później z m.in. Therion czy Krux Mats Leven. W przeciwieństwie do obu wspomnianych przed chwilą zespołów, Swedish Erotica to pełna melodii, bombastyczna pochwała (hair)metalowego życia, tak dobrze wyrażona zwłaszcza w mogącym być hymnem każdego młodego pokolenia We're Wild Young and Free.

Na koniec jeszcze trochę bardziej alternatywnego grania, i tego bardziej metalowego (nu metalowe Disturbed i moja od lat ulubiona płyta Draimana i spółki - Indestructible) i rockowego (czy też crank-wave'owego czyli polskie Loveworms). Jak już pewnie się przekonaliście, nie zamykam się na nowe brzmienia i chętnie sięgam po to, co dla "metalowych gatekeeperów" jest nie do przyjęcia. 

Tym jakże mocnym stanowiskiem kończymy dzisiejszej podsumowanie. Do artykułu jak zwykle dołączam ciekawą (mam nadzieję) i zróżnicowaną playlistę, która zapewnić Wam może ponad 2 godziny muzycznych podróży. Czekam tez z niecierpliwością na Wasze podsumowania. Rock on!

Playlista: 16.03.2025